-เป็นเพลงที่ผมแต่งขึ้นในช่วงโควิดซึ่งทำให้ได้อยู่กับตัวเองรู้จักตัวเองมำกขึ้นและค้นพบว่ำเรำเองก็มีควำมเครียดและควำมทุกข์อยู่แต่นั่นก็ได้ทำให้ผมเกิดมุมมองที่ไม่เคยเห็นมำก่อนกับคำว่ำ“บำดแผล”ซึ่งกลำยเป็นแรงบันดำลใจให้ผมแต่งเพลงโดย“บำดแผล”ก็เปรียบเสมือนควำมทุกข์หรือควำมเศร้ำที่เกิดขึ้นในชีวิตมันอำจทำให้เรำเจ็บอำจจะทิ้งร่องรอยไว้ที่ร่ำงกำยหรือที่จิตใจแต่ถึงอย่ำงนั้นบำดแผลก็ทำให้เรำได้เรียนรู้ถ้ำเรำสำมำรถเผชิญหน้ำกับมันและเอำชีวิตรอดมำได้มันก็จะทำให้เรำแข็งแกร่งขึ้น–
หำย หำยใจเอำไว้ แม้ยำกแค่ไหน ไม่เป็นไร
ฉัน ต้องเดินต่อไป ต้องเดินให้ไหว ก้ำวทีละครั้ง
หำกว่ำใจนี้ ยังมีบำดแผลปล่อยให้มันคอยย้ำเตือนเรำ
กอดไว้ บำดแผล ที่เธอได้ทิ้งไว้ให้ฉันให้มันสอนให้เรำเข้ำใจ ว่ำรักก็ต้องมีจบและเริ่มใหม่
อ่อนแอ แค่ไหน บอกใจให้ฝืนทนเอำไว้วันที่อ่อนแอ ยังมีบำดแผล ที่คอยย้ำเตือน
หนีไป หนีก็เท่ำนั้น เห็นเธอทุกนำทีปล่อยให้ควำมช้ำ อยู่ในใจฉัน
ปล่อยให้จำงและหำยไปเองกอดไว้ บำดแผล ที่เธอได้ทิ้งไว้ให้ฉัน
ให้มันสอนให้เรำเข้ำใจ ว่ำรักก็ต้องมีจบและเริ่มใหม่อ่อนแอ แค่ไหน บอกใจให้ฝืนทนเอำไว้
วันที่อ่อนแอ ยังมีบำดแผล ที่คอยย้ำเตือนแม้วันนี้จะไม่ดูเหมือน ว่ำใจฉันจะลืมเธอได้สักที
แต่ฉันรู้ต้องมีวันนั้น ที่จะลืมเธอได้สักวัน สักวัน
สักวัน สักวัน
สักวัน ~
